КАТАРСИС
Бәрі – бөтен.
Бәрі – жат.
бір өзгеше күйге еніп,
Өмір жазған Өлеңнің шимайына иленіп
отырамын –
адамдай Жалғыздығын жерлеген.
Қанды аңсаған қанжардың иесі едім.
Мен деген –
Дәруішпін адасқан.
Жол көрсетші ақық түн.
Өз ішімнен Өзімді іздеймін деп жалықтым.
Жалғыз Үрей –
мұң тұнған жүрегімнің ішіне
бір құдайды таппаймын Шам жарығын түсірер.
Панасы жоқ пақырдай шағамын кеп Айға мұң.
Түбі мені құртады шөл мінезді Ойларым: –
…құдіретті Сөздердің тасасына тығылған,
менің аппақ періште – әлемімді ұғынған
бір Жан болса,
мәңгілік кетер едім соңынан.
Сол арқылы іздеген Тәңіріме жолығам:
«–Тәңірім–ау, Ғайыптан Нұр дарытсаң сен егер –
Ақ әлемнің өлшеусіз мейіріміне бөленем.
Бір–ақ сәтте кеудемнен Хақты аңсаған көгершін –
Бұлт сабалап ұшады тұңғиыққа, көрерсің.
Сонсоң келіп қып–қызыл аспандағы әр шырақ –
Мөлт–мөлт етіп тұрады жанарымнан тамшылап.»
Тәңірім –ау,
Тәңірім…
Екіжүзде–бір ғұмыр…
Бізді қайда жетелеп апарады бұл дүбір?!
(Білмейді олар!
Білмейді –
бейуақытта құлазып,
қай құдайға Құл болып жүргендігін мына жұрт.)
Мен жеңілдім
Адастым…
Бөзге оранып,
Жыр өлді.
кеткім келіп соңынан аңқам кеуіп жүр енді.
– Өмір ғой, –деп, арқамнан қағатұғын көп пе айлаң?!
Бәрібір де біздікі – жеңімпазы жоқ майдан!
Тәңірім –ау,
Тәңірім…
ҚАСІРЕТ
Көкірегін нәби мұң тінтіп өтіп,
өкінетін,
бір жігіт жыр түлетіп,
пәк жанымен.
(бәріне сеніп өткен.)
Кімді күткен, белгісіз, нені күткен?!
Көкке қарап ерінін жыбырлатып
жүргеніне,
міне енді, екі көктем.
«– Көп қажыма,
қайғырма,
жассың әлі.
Жалғыз сен бе жоғалтқан өз сыңарын?!»
деп оны жұбатқанмен дос–жараны,
қиын еді аузынан сөз шығару.
…олар үшін барлығы бөлек еді.
Бөлек нұрға екеуі бөленетін.
Бөлек – қала.
Бөлек – бақ.
Бөлек – көше.
Бөлек көше көгінде кенет нөсер…
« – Мейлі, аспан – егілсін, еңіресін.
Қызғанады дейсің бе, тегі несін?!
Жалқын уайым сені де иектесе,
тек жылама,
өтінем,
керек десең –
құйып алам көзіме кіл жасыңды, –
деушім еді ғой,
астында қолшатырдың.
Сол шағымның бәрі де ғайып болып
Ішінде қалғаным не мұнша мұңның?!
Жан азабы сорғалап жанарымнан,
Босат мені, Өмірім, қалауыңды ал.
Бұл көктемде тағы да тапқан гүлім
гүлдемейді.
Шаршатты, жаттанды күн.
– «Уақыт – емші» ұмытар, – деп жүргенде,
Уақыт мені кеміріп жатқандығын
сезбеді ешкім.
Сезбеді.
Білмеді де.
Құлағымда жаңғырып күлгені кеп
тұрады ылғи.
Қайтемін, тағдыр басқа.
Сыңарым ед бақ тілеп, Тәңір қосқан.
Екі көктем – бұлттар сап суретіңді
Екі көктем – шырқады әніңді аспан.
…Шапағатын әр атқан көріп таңның,
сағынышым бойымнан ерікті алды.
Біз әу бастан бірге едік,
Біргеміз де…
Кешіріңдер», – деді де, өліп қалды.
ТҰТҚЫН. ҚҰДАЙ.
Жаза бастым.
Жаңылдым.
Жазаландым.
(Өлмедім).
Күндерімді білмейсің өтіп жатқан сен менің:
Талықсыған Үмітім –
Алты қырдың астынан шырылдайды күні–түн.
…Жаратқанның өзі боп, жеті әлемді билеген,
Бір мазасыз күйге енем –
Құлдарымды көргенде шынжырларын сүйреген.
Дәргейіме бас ұрған дәрменсіздің сөзінен,
Өзім құрған түрменің тұтқыны боп сезінем.
Адамдықты үйретер, мына әлемге бөлек тым,
Тағы да бір пайғамбар жіберуім керек-ті…
…Көз алдыма елестеп, әлдебіреу түсі аппақ,
Қорқыныштан отырам, қу тіземді құшақтап.
Сөз ұқпаған баладай,
жоқ бақытқа алданып,
Жалғыздығым жылайды, жер тепкілеп долданып .
Сақ-сақ күліп,
Сірейген көлеңкелер мазақ қып,
Маңдайыма тас атты.
– Мыналардан құтқар, –деп, жанарымнан жас ақты.
Қорқыт шалдай бәрібір құтылмаспыз біз бұдан.
Құлағымды жауып ап, бар даусыммен шыңғырам:
– Құтқар, құтқар!
Құтқара гөр, өтінем.
Құлы болып құлқынның, құдайсыз боп кетіп ем.
Амалым не…
Бетіңе тастар едім түкіріп,
Естимісің,
алжыған, ееей, қарабет өмірім?..
…Кенет,
Маған әлдекім,
желп еткізіп бұрымын,
Көзін сүзіп қарайды, будақтатып шылымын.
Желік қуған кемпірдей жастық шағын қимаған.
– Бұл кім екен?
– Өмірің, баянсыздық сыйлаған.
Менен басқа бара ғой, құшағында өбсе кім?..
Енді өзіңе жоқ сезім, – деді-дағы,
бұрқылдап
Бұрқ-бұрқ етіп барады, былқ-былқ етіп бөксесін.
…Менің жалғыз білгенім –
Біз бәріміз тұтқынбыз, өмір деген түрменің.
Шыда, жаным, шыдай түс.
(Менде де бар жұрттағы әл).
Мына Өмірден біздерді Өлім ғана құтқарар!
…Бұрышында түрменің,
(Әз жүзімде шырай жоқ).
Отырамын бүрісіп, қиялымда Құдай боп:
– Жаратқанның өзімін
жеті әлемді билеген.
Құлдарымды көргенде, бір мазасыз күйге енем.
Ей, көлеңкем жүре бер, жетегінде шыдамның,
Мүмкін ертең пайғамбар жіберетін шығармын..
Мүмкін…
